Latest Blog Post

-

---

anlatamamanın mümkün olmadığına inanıyordum, şimdi bakıyorum da ne halden anlamaz ve küstahmışım, ne kadar üstten bakıyormuşum, anlatılamıyormuş.

yaşayarak öğrendim. kelimeler büyüyor büyüyor ve tam da ses, yazı ya da duvarı delip artık neye dönüşecekse, öylesine havada asılı kalıyormuş. kaç haftadır yazacağım diyorum, kendim hakkında neredeyse hiç konuşmuyorum artık, olur da 1-2 cümle kurduysam o cümleleri söyleyebilmek için kendimi hem çok zorlamış hem de iknaya çok uğraşmışımdır, hislerimin benden sesli olarak çıkmaları mümkün değil gibi bu yüzden de yazayım, beni tanıyan (ya da benim önemsediğim diyelim) kimse de kalmadı, özgürüm diyorum. olmuyor.

bu durumu da acayip fascinating buluyorum. başka bir kelime ile de anlatmak mümkün değil. ketlenmek dedikleri şey budur işte. demek ki aşırı kaygılıyım : )

sonra diyorum ki beni ne durduruyor, her aklı evvelin sorması gereken soruyu soruyorum, elbette ki bir cevap yok. bazı şeyleri sesli söylemek onları resmileştirmenin bir yolu, bu klişe bir işime yaramaz.

neyi resmileştirmekten kaçıyorum?

bittiğimin, tükendiğimin, bir planımın olmadığının, ekşide 30 yaşını geçmiş kariyer sahibi kadınlar başlığının moralimi aşırı bozduğunun çünkü orada yazılanların bal gibi de gerçek olduğunu bildiğimin, ciddi ciddi yalnız kalacağımdan emin olduğumun?

eskiden ne istemediğimi söyleyebilirdim, şimdi ondan da emin değilim. sanki geçen bu on sene içinde ben 2014'te kalmışım gibi hissediyorum, hiçbir şekilde gerçek dünya ile uyumlu değilim, uyumsuzum -zaten öncesinde de uyumsuzdum-

hiçbir şeyim yokmuş gibi hissediyorum. böyle yazınca da aşırı özgüvensiz mi görünüyorum acaba dedim ama tam öyle değil, aşırı başarısız olmuş hissediyorum. ama bu var oluşsal bir başarısızlık, yanlış kararlardan ve beceriksizlikten bağımsız bir başarısızlık, komple benim varoluşumla ilgili bir durum gibi.

açık söyleyeyim bence her hareketim ofsayt.