Latest Blog Post

Müzeyyen ile Geçen Zaman: Bir Aşkın ve Ayrılığın Hikayesi

İlk kez Müzeyyen’i gördüğümde, o an her şeyin değişeceğini hissetmiştim. O kadar sıradandı ki, her şey. Ama bir şekilde bana çok özel gelmişti. Onun gözlerinde, dünyaya karşı bir sessizlik vardı, ama o sessizlik beni içine çekti. Kendimi onla bir arada olmak için bir şeylerin eksik olduğunu hissettim. Birbirimizi bulmamız, çok geçmeden oldu. Hızla bir araya geldik, ama zamanla fark ettim ki, aradığım şey sadece bir duygusal bağdan ibaretmiş.

Müzeyyen ve ben, birbirimizin iç dünyasına bir kapı açtık. Onunla zaman geçirmek, her anı bir keşfe dönüştürüyordu. Duygusal olarak birbirimize ne kadar yakın olursak, o kadar yabancılaşıyorduk. O içki içmezdi, sigara kullanmazdı ve dünyasında başkaları vardı. Benim dünyamda ise yalnızlık, içki ve bazen de kaybolmuşluk vardı. Ne kadar yakın olsak da, birbirimizi tamamlayan o bağ zamanla yetersiz kalıyordu.

Bir akşam, yine yalnız içki içtiğimi hatırlıyorum. Müzeyyen o gece, bu davranışımı alışılmadık bir şekilde sorguladı. Duygusal bağımız o kadar güçlüydü ki, bir an o soruyla birlikte içimde bir boşluk oluştu. O boşluk, ilişkimizi test etmek gibi bir şeydi. Hızla değişen bir şeyler vardı, ama ben bunun ne olduğunu anlamıyordum. Aradığım eksiklik, ona karşı hissettiğim duygular değildi; daha fazlasını istiyordum. Ama neyi? Onu ve bu ilişkiyi gerçekten ne kadar sahiplenebileceğimi bilmiyordum.

Bir gün, ilişkimizin gölgesinde büyüyen çatlakları fark ettim. Duygusal bağımız devam ediyordu ama bir şey eksikti. O, gülümsemesiyle her zaman beni rahatlatırken, ben ise kendi içimde huzuru arıyordum. Sadece ona yeterince zaman ayıramadım. Birbirimize ne kadar yakın olursak olalım, aramızda bir mesafe vardı. O mesafeyi, ben her geçen gün bir şekilde başka arayışlarla kapatıyordum. Ama bir yanda onun bana olan güveni, diğer yanda ben kendi içinde kaybolmuşken, bir denge kurmayı başaramıyordum.

daha fazlası sığmadı:(:(
devamı yarın.. Bu arada müzeyyen diye bir kişi yok.