Latest Blog Post

Hayat

Sanırım ufak adımlar yavaşça da olsa yeniden bir şeylere tutunma çabamı canlandırıyor.
İlk olarak grubumdan değil Kalbimden başlamayı düşünüyorum.
Çok acayip bir cümle oldu di mi ? O çok mantıklı Adriana için.
Işıldamam gerektiğini hatırladığım için mi yoksa kuklacının dün bir yaş daha alması ve bugün burada Sevdiği(içini ısıtan) birileri bunu kutlamak, aldığı anlamlı hediyeler, samimice yazılmış cümleler ve güzel bir kart...

Hadi ama Adriana çok belirsiz cümleler kuruyorsun ya da korkuyor musun ?
Bence herkes kaybetmekten korkmalı ve her anını son günü gibi yaşamalı.
Anı yaşamak inançsızlıktan değil tam tersi inançları kaynaklı olmalı.

Gülümsemeyi bize unutturanlara inat hatırlamalı insan.
Bu kısım gökkuşağı evet.

Sonra biraz ama biraz bulutlandırayım. Azıcık ama.

Uzun zamandır Babam aklıma düşüyordu. Uyanır uyanmaz , uyumadan, gün içinde, bir yudum kahve içerken, boş bir anımda gökyüzünü izlerken.
İnce ince bir sızı tarifi olmayan. Çok az insanın anlayacağı bir sızı bu.

Dün gece rüyamda telefon çaldı, baban aşağıda bekliyor gelmiş dedi telefondaki ses.
Nasıl evden çıktım, kalbim heyecan dolu.
Babam apartmanın önünde bekliyor , yüzünde kocaman sıcacık bir gülümseme. Küçücük kızı gibi gidip sarıldım koşarak, öyle mutlulukla doldu ki kalbim. Babamın göğsüne çarpışım ve o gözyaşı ile rüyamdan uyandım elim göğsümde. Adrenalin rüyamı böldü ama nasıl mutluyum. Sanki Babam yokmuş benim birden ortaya çıkmış gibi. Ben yine onun kızıyım.
İçimi kaplayan huzur beni iyileştirdi.
Yaraları ile yaşamayı öğrenen biri için iyileşiyor kelimesi ne kadar değerli , tarifi yok.


Öyle işte :)