Latest Blog Post

Hiçbir Şeyin Tadı Yok, Ama Bu da Bir Tarz Sonuçta.

Sabahları uyanıyorum.
Alarm çalıyor, kalkıyorum.
Hayatımın fragmanını izliyormuşum gibi — ama filmi izlemeye hevesim yok.
Bir sahneye bile yatırım yapmıyorum artık.

Kahve? İçiyorum çünkü alışkanlık.
Tat aramıyorum. Enerji falan da değil.
Sadece elimde bir kupa olmalıymış gibi hissediyorum.
Dolu olması bile gerekmiyor bazen.

İnsanlar konuşuyor.
Gülüyorum, kafa sallıyorum, cevap veriyorum.
Ama içimden geçen tek cümle: "Bitse de gitsem."

Eskiden sevdiğim şeylere dokunuyorum arada.
Müziğe, filmlere, oyunlara...
Ama artık his yerine sadece bir “evet, bu da varmış” duygusu kalıyor.
Tatmin değil, tanıma.
Sanki hayat bir menü, ama ben çoktan tokum.

Birileri hep soruyor: “Nasılsın?”
Klasik cevap: "İdare."
Kimse gerçekten öğrenmek istemiyor zaten.
Ben de anlatmaya üşeniyorum.

Yorgun muyum? Evet.
Ama uykusuzluktan değil.
Daha çok… her şeyden.
Konuşmaktan. Dinlemekten. Denemekten.

Ama komik bir şekilde, bitmiş de değilim.
Sadece yavaşlıyorum.
Dünya bağırıyor, ben sessiz kalıyorum.
Belki de bu, hayatta kalmanın bir yöntemi.

Birileri bunu okuyacak.
Kendini görecek belki.
Ya da sadece “ne boş yapmış” diyecek.

İkisi de olur.