Latest Blog Post

Liseli çocuğun şarkıları | Seviyorum kendi acımı

Hatalı yapmaktan, suçlanmaktan hep korkardı.
Yanlış davrandığında onu alttan aldığımda hiçbir şey olmamış gibi, çok haklıymış gibi davranırdı. Onu önemserdim, severdim ve üzülsün istemezdim diye hoşgörülü olurdum hep. Hoşgörüyü zorundaymış gibi de yapmazdım, anlamaya çalışırdım hoş karşıladığım anlarda ama anlama isteğime karşılık bulamazdım. Çaresizliği yaşardım.

Bu döngü böyle devam edip durduğunda içimde bir şeyler tepkisizleşmişti. Bunu seziyordum en başından beri ve bir gün tamamen sessizlik çöktüğünde dokunmadım ilk kez. Çabalayacak akılda ve güçte de değildim zaten.
Kendimle acımı, kendimle yıkıklığımı yaşamaya başlamıştım. Mutlu hissetmiyordum ama acımı kendi başıma yaşarken sorgulanmamak da iyi hissettiriyordu, en azından kedim edip kendim buluyordum belamı.

O sessizliğimi fark ettiğinde, iyi davranmaya başlamış gibiydi veya ben öyle sanıyordum ama içim sessizdi. Yorgun ve argın.
Kırgınlığıma mı üzülüyordu, kırgınlığımın sebebi oluşunu mu düşünüp kendini suçlu hissediyordu bilmiyorum ama bir gün benim suçlu olmama ihtiyacı olduğunu anlamıştım. Benim suçlu olmamdan beslenmek zorundaydı, günahlarından arınmalıydı. Onun isteğini yine kırmadı kalbim ve onu kırdım sonuna kadar, un ufak olana kadar.

Şimdi sorsalar, kaderi buydu bu şeyin. Olması gereken.
Yine olsa, yine aynısını yapardım.

Olan olmuş, boşver.
Seviyorum kendime ait acımı.

Düşünmüştüm gecelerce
Geçmiş canlandı gözümde
Çıktım hayatımdan sessizce
Anıların kaldığı geride

Yürekten sevmiştim seni (ne de güzel söylüyor burayı dimi?)
Ellerde aradın sevgiyi
Son sözüm olsun, bitti (bitti'yi ne de kolay söyledi)
Ben de unuttum seni

Tövbeliyim yeni aşklara
Yürekte derin yaralara
Alıştım mutsuz sonlara
Düşmem artık dipsiz kuyulara