Latest Blog Post

Karışıklık

Çabuk sıkılıyordu, hızla kopuyordu her seferinde umutla başladığı muhabbetlerden.
Bol bol elini uzatırdı, olur olmadık. Her uzatılan eli de sıkardı, olur olmadık. El sıkışmak bir saygı nişanesiydi. Tanışılan her yedi insandan birinin peygamber olma şansı vardı. Ama peygamber, peygamberliğini bilmezdi; tıpkı gölgesinin peşinden koşan bir çocuğun güneşi fark etmeyi unuttuğu gibi. Kimi kendi ışığını, kimi kendi karanlığını göremezdi.

Adam kendini hep ham, en ham sandı. Diğer insanları ise kendinden hep bir adım ileride gördü. Ancak eller ele değdikçe, muhabbetler her umut dolu başlangıçta biraz daha kısaldı; yavaş yavaş elleri nasır tutmaya başladı. Ve sonraları, tenlerin altında garip bir şey hissetti zaman zaman: Çığlık atan ama yinede herkesin duyamayacağı tizlikte bir Çiğlik.

Artık derece derece hissedebiliyordu pişkinliği ve çiğliği. Bir ateş yaktı. Elleri titreyerek ateşe doğru uzanıp uzun uzun baktı. Sandı ki her yer, her şey aydınlanacak; belki de kendisindeki sorunu anlayacak. Ama yalnızca çevresi aydınlandı, ötesi eskisinden de karanlıktı.

İyice kafası karıştı.