Latest Blog Post

Öhöm öhöm…

Öhöm öhöm…

Kaptan speaking… Bu blogu gören her kimsen, hiç tanımadığın birinin şu an senin fikrine ihtiyacı var. Lütfen alta yorum yap, düşünceni benimle paylaş.

Özet geçeyim, hepimiz hayatımız boyunca bir şeylerin hayalini kurarız. Kurduğumuz hayaller ne olursa olsun, onlara ulaştığımızda kendimizi “başarmış” hissederiz.

Nuh’un arkasındaki gerçek kişi olarak ben, uzun yıllar bir şeyler üzerine çok çalıştım, şükürler olsun ki kafama koyduğum birçok şeyi başardım. Bu müthiş bir his. Başaramadıklarım da oldu elbette. Onları da öyle kabul etmeyi öğrendim. Az bir şeyler kaldı, henüz yolda olduğum, ama sonrası ne olacak? İnsanın hayal ettiği yaşamı yaşaması kadar güzel bir şey var mı? Yok. Ama sonra? Hedefler azaldıkça motivasyonumu kaybettiğimi fark ettim.

Neyse, son 3-5 yıldır en büyük motivasyonum, bayrağı devretmek. Nuh’tan bahsetmiyorum, o benimle beraber ölecek. Bayrağımı devredebileceğim birilerini arıyorum. Hırsları olan, çalışkan vs vs. Ölümsüz olma isteği di mi bu? Tamam kabul etmeye çalışıyorum, ölümsüz değiliz. Birinin benim bayrağımı devralması da beni ölümsüz yapmayacak. Ama en azından ben yavaş yavaş azalmaya başladığımda, bir başkasının sıfırdan başlamamış olduğunu görmek de mutlu eder diye düşünüyorum, yani umarım.

Ancak şöyle bi sorun yaşıyorum. Kime destek olmaya kalksam kestirmeler kullanmaya çalışıyor. Her seferinde gençler benim için hayal kırıklığı oluyor. Hiçbiri maraton koşucusu değil. Kısa yoldan köşeyi dönme peşindeler, hayata 15-20 adım önde başlamak değil, direkt ipi göğüslemek istiyorlar. Aşırı kırılgan ruh halleri var. Hemen en ufak zorlukta pes edip kaçıyorlar. Birilerini bir yere getirmek için arkadan itmenin anlamsız olduğunu da düşünüyorum bir yandan. Ve onların karamsarlığı, isteksizliği, tembelliği beni de yoruyor. Sizce boş verip kendi kulemi zamanı geldiğinde terk mi etmeliyim?

Not: Arkadaşlar konunun Nuh ile ilgisi sadece ortak bir tanıdığımızın olması.