Latest Blog Post

Bitmeyen Hikâye

‎‎‎ ‎‎‎‎ ‎
‎
‎‎
Kendilerine ait bir kitapları olsun istiyorlardı. Çoğu zaman beraber yazıyorlardı. O esnada kalem sadece birisini elinde olsa da aslında yazan ikisiydi. Ruhları iç içe geçmişti sanki. Orada, kitabın başında dış dünyanın tüm oluşturduğu derinin dışında ikisinin de özünden oluşmuş bir başka varlık vardı. Mürekkep kırmızı aksa da kitapta her renk vardı.

Bazen ayrı düştükleri zamanlar oluyordu. Ne kadın adamı ne de adam kadını görebiliyordu. Adam kendi benliğinin içine inip yazılacak başka hikâyeleri tasarlarken kadın da bazen kendi benliğiyle konuşma hâlindeydi. Bazen de sessizlikler içinde kendini duygularından oluşan nehrin akıntısına bırakıp seyahat ediyordu. O esnada yüz yüze değillerdi ama birbirlerini nerede bulabileceklerini biliyorlardı.

Aradaki özlem büyüse de kitap yazılmaya devam ediyordu. Çünkü ikisi de biliyordu ki bu da hikâyenin bir parçasıydı. Ama sonu olmak zorunda değildi, bu zamana kadar olmamıştı da. Gölün sahipleri, kalemlerini ellerinden düşürmedikleri sürece hikâyelerinin akmaya devam edeceğini biliyordu. Onlara göre grilikler olmazsa olmazdı, zira hiçbir şey dümdüz ilerlemezdi. Gölde buluşmaları da dümdüz olmamıştı zaten.
,
Tekrar yüz yüze geldiklerinde adam duygularının birikip taşmak üzere olduğunu fark etti. Şaşırmıştım çünkü baskılama isteği yoktu uzun zamandır. Genelde sorunlar arayan kalbim uzun zamandır huzurlu hissediyordu. Karım, Panthea'm kollarımda bana bakıp gülümserken ona, onu ne kadar sevdiğimi gerçeğe en yakın şekilde anlatmak için aklımdan cümleler kuruyordum. Ama hiçbirini söyleyemedim zira hiçbiri onu nasıl sevdiğimi anlatmakta yetersiz kalırdı. O yüzden gözlerinin içine bakıp salt gerçeği söyledim. Onu sevdiğimi.

Seni çok seviyorum.

El ele gölün üzerinde yürürken gölün eskisinden daha gelişmiş olduğunu fark ettim. Gölün üstündeki başka kulübelere gidip ara ara başka hikâyeler yazsam da bizim kendi hikâyemiz devam ediyordu. Bir kitabımız olacaktı, zamanı geldiğinde.