Latest Blog Post

...

Daha genç yaşlarda kendi istediğimiz saatte kalktıgımızda ya da geceleri rahatca uyuduğumuzda ve istediğimiz herşeyi istediğimiz zaman istediğimiz gibi yaptığımız o bıçkın, asi, özgür ruhumuz yaşlanmaya başladığımızda en azından belli bir kesim için söyleyebilirim yerini başka birşeye bırakıyor..

Birinin sorduğu şu soru aklıma geliyor;

"Sabahları sizi kimse uyandırmadığında,
Geceleri sizi kimse beklemediğinde,
ve ne dilerseniz yapabildiğinizde,
Buna ne derdiniz???
Özgürlük mü? Yoksa Yalnızlık mı?"

Dedim ya gençken hep o iki satır peşinde koşarız kimse bizi istemediğimiz bir saatte uyandırmasın ya da paşa keyfimiz ne zaman istiyorsa o zaman uyanalım ve geceleri de kimse yat dediğinde yatmadıgımız kafamıza esen şeyi istediği an istediği şekilde yapabilmenin keyfi çok başka güzeldi..

Ama yaşlandıkça, duruldukca, artık o vücut sakinleştikçe, aslında çevremizde insan sayısının azaldığını farkediyoruz hem bizim tahammül edilebilirlik hemde bizim insanlara karşı tahammül eşiğimizde düşmeye başlıyor ve çevredeki insanlar azaldıkça en azından gerçek arkadaş, dost, sevgili, eş adına ne derseniz azaldıkça o zaman özgürlüğün tadı sanki azalıyor gibi oluyor.. Yine özgürsünüz ama boşlukta bir özgürlük çünkü sizin o günlerinizden kalan bütün arkadaşlarınız tekneden daha erken vakitlerde ayrılıp özgürlüğü yeterince yaşadım artık yalnız olmak istemiyorum diyerek tekneden atlayıp gitmiş oluyor.. O küçücük teknede koca okyanusta tek basınıza kalıyorsunuz işte özgürsün ama koca okyanusta yalnız bir özgürlük..

Tadını çıkar.