Latest Blog Post

Life

Ege’nin akşamında, rüzgarın tenimize dokunduğu o masada, hepimiz içimizde yıllardır sakladığımız hikayeleri taşıyorduk. Dalgaların kıyıya vuruşu, kalbimizdeki sessizlikle aynı ritimdeydi; ne tam hüzünlü ne tam neşeli… ikisinin arasında duran o kırılgan tonda buluşuyorduk.

Birimiz denize bakarken, suyun üzerinde kırılan ay ışığı hepimize aynı gerçeği hatırlatıyordu: Su, insanın sakladığı her şeyi hatırlar. Biz de su gibiydik; kimseye söylemediğimiz duygular kıyıya vurmuştu o gece.

Kelime kullanmadan anlaşıyorduk. Dostluğun en güçlü yanı da buydu. Geçmiş aşklar, yorgunluklar, kırılan hayaller… hepsi masanın üzerinde görünmez bir sis gibi dolaşıyordu. Ama bu sis boğmuyor, tam aksine hafifletiyordu.

Rüzgar biraz sert estiğinde mumun alevi titredi; sanki içimizde çırpınan duygulara eşlik ediyordu. Hepimiz o titreyen ışıkta kendi geçmişimizin gölgesini gördük. Bazı anılar parladı, bazıları sustu ama hepsi bizi olduğumuz hâle getiren parçalar gibiydi.

Kadehler tokuşurken, “iyi ki”lerle “keşke”ler birbirine karıştı. Hayatın tam da böyle olduğunun farkına vardık: Kimseyi tam kazanmıyor, kimseyi tam kaybetmiyorsun. Ama kalbine dokunanlar, her zaman seninle kalıyor.

Gece bittiğinde hüzün hala vardı ama artık ağır değildi. Daha çok, güzel bir şeyin hatırasını taşıyan bir sızı gibiydi. Eve dönerken rüzgar hala kulağımdaydı, dalgalar hala aynı ritimdeydi. Denize baktığımda ay ışığı hala suyun üzerinde kırılıyordu.

Ve o an anladım:

Hayat kısa, ama böyle geceler insanın içinde bir ömür boyunca yankılanıyor.

Ne yaparsak yapalım geçmişi değiştiremediğimiz gibi az önce olan şeyleri bile değiştiremiyoruz. Ne bir periyiz ne de bir tanrı. Sanrılar içerisinde kaybolmayı ya da tercihler içerisinde bulunmaya mecbur bırakalıyoruz. Neydi ne olacak diye düşünmek bizi bizden alıyor. Üzücü...

şarkımız

Hadi kaçtım ben.