Latest Blog Post

Goodbye My...

Bir orkestranın tam ortasında kalmış gibiyim bugün. Çevremdeki enstrümanlar ahenkle dans ediyor; kemanlar ince bir hüzünle, trompetler cesur bir neşeyle, davullar ise hayatın kalp atışlarını taklit edercesine güçlü vuruşlarla yankılanıyor. Her biri kendi rolünü kusursuzca oynarken, ben elimdeki enstrümanla çalıyorum ama içimde tuhaf bir his var: Sanki sesim duyulmayacak, sanki bütün bu uyumun arasında benim melodim sadece gelip geçici bir esinti olacak.

Belki de yalnızlık böyle bir şeydir. İnsan kalabalıkların tam ortasında da kendini yapayalnız hissedebilir. Herkes aynı ritmi tutarken senin ritmin farklı çalar; herkes aynı duyguyu yaşarken senin yüreğin bambaşka bir melodide dolaşır.

Hayat çoğu zaman bir orkestra gibidir. İnsanlar farklı enstrümanlar gibi rollere bürünür: Kimi sesiyle dikkat çeker, kimi ritim tutar, kimi arkada sessiz sedasız bir uyum sağlar. Ama ne olursa olsun, herkesin çaldığı notalar birleştiğinde bir bütün çıkar ortaya. Biz buna yaşam deriz.

Fakat bazen bu uyumun içinde kendini ayrıksı hissedersin. Çaldığın notalar bir türlü başkalarınınkiyle birleşmez. Belki de aşkı farklı yaşadığın için, belki özlemi bambaşka hissettiğin için, belki de sadece kalbinin ritmi başkalarınınkinden farklı attığı için. İşte o zaman yalnızlık kendini hissettirir.

Aşk da böyledir. Herkes için evrensel bir duygu gibi görünür; ama aslında her insanın kalbinde farklı bir tınıya sahiptir. Senin sevdiğin gözlerde başkası sıradan bir bakış görür. Senin özlemle beklediğin bir ses, başkası için sadece günlük hayatın sıradan bir ayrıntısıdır. İşte bu yüzden, aşk bir yandan bizi birbirimize bağlarken, diğer yandan en derin yalnızlıklarımızı da açığa çıkarır.

Bu hayatta veya başka bir hayatta hiçbir zaman buluşmayacağız seninle. Ne kötü diyebilirim senin için ne de iyi. Öyle bir arafta kalıyorum seninle. Bilinmezlikler silsilesi içinde zamanın girdapına bırakıyorum halimi...

itiraf.

Bilinmezliklere...