Latest Blog Post

∞ Emily

Bazı eller bir kere kenetlendi mi, bir daha hiç ayrılamaz… Zaman alsa da, yara alsa da, kopsa da... Gönül bilir o ellerin sahibini. Bizimki de öyle bir hikâye. Eksik başladık belki, ama hiçbir eksik sonsuza kadar sürmez öyle değil mi? Çünkü kalpler hâlâ aynı dili konuşuyorsa, yollar bir gün mutlaka yeniden kesişiyor işte..

Çünkü iki kalp bir olmak isterse, önünde ne geçmiş durabilir ne de kırgınlıklar. Ne suskunluklar ayırabilir bizi, ne de araya giren zaman… Biz birbirimizi kalpten seçtik. Her şeye rağmen, her şeyin ötesinden… Ve şimdi yeniden el ele verdik. Bu kez daha güçlü, daha cesur, daha çok "biz" olarak…

Savaştık zamanla, sınandık hayatla… Kimi zaman uzaklaştık, kimi zaman sessizce bekledik. Ama her tartışmanın, her suskunluğun altında o derin sevgi vardı. Kırıldık ama hiç kopamadık. Çünkü ne zaman birbirimize baksak, kalbimizin tek kişilik olduğunu hatırladık.

Belki de bu yüzden savaştık; çünkü fazla sevdik, fazla kıymet verdik. Kalbimizi korumak isterken, bazen birbirimizi yaraladık. Ama şimdi biliyoruz ki, hiçbir savaş sevginin önüne geçemez. Ve artık savaşmak istemiyoruz…
Şimdi sadece sevmek istiyoruz.
Bolca, fazlaca, doya doya…

Çünkü biz, tamamlanmak için varız.
Çünkü her hikâyenin bir “iyi ki”si vardır, bizimki sensin.
Ve bu defa yarım kalan ne varsa, hepsini tamamlamak için buradayız.

Sana söz veriyorum, mutlu sonsuz için.
İçimizden geldiği gibi, el ele, kalp kalbe...