Latest Blog Post

bir takım hezeyanlar

rl yaşı 35 olan biri olarak, sevdiğim herkesin beni benim onları sevdiğim kadar çok sevmeyeceğini, kendi hayatımın başrolü olduğum gibi başkalarının da hayatında başrol olamayacağımı, bi ortamdayken o ortamda en çok sevilen kişi değilsem eğer bundan mutsuz olmamam gerektiğini, hatta bazen beni çok da önemsemeyen (ki bu benim için kabustu) insanlarla bir arada olmanın bana iyi geleceğini, psikoloğumla konuşurken anlamıştım.

o zamana kadar, çok sevdiğim insanların neden beni onları sevdiğim kadar sevmediklerine anlam veremiyordum. çünkü karşılığında çok sevgi görünce onların da beni sevmeleri gerekmez miydi? ben onlar için her şeyi yapan, zor anlarında yanlarında olan biriydim. her dertlerinde bana koşan bu insanların en çok sevdiği insan nasıl olmuyordum?

sonradan anladım ki her şeylerinde yanlarına koştuğum o insanlar aslında beni çantada keklik olarak görüyormuş. "ben ne yaparsam yapayım o zaten beni çok seviyor, hiçbir yere gitmez" diyorlarmış. beni bu kadar yaralayan ama büyüten çok az şey vardır.

psikoloğum biraz egoist biri olduğumu söylemişti ama bu egonu doğru yerlere kullanıyorsun demişti. evet, egoist olduğum doğrudur.

hayatım boyunca mutsuz olduğum yerde durmamayı kendime ilke edindim.
oturduğum bi cafede, vakit geçirdiğim biriyle, hatta dinlenmek için oturduğum bankta bile o an mutsuzsam kalkıp giderim. çünkü hayat kısa ve beni mutsuz eden yerlerde durmak istemiyorum.

burada şimdilik mutluyum. burayla ilgili dertlerim yok ama rlde yaptığım bir şeyi buraya da uygulama kararı aldım.

bundan sonra aynı rl hayatımda yaptığım gibi
beni arayanı arar,
mesaj atana mesaj atar,
değer verene değer veririm.

gerisi artık beni çok yoruyor.

eskisi gibi değilim ama burada da beni neden sevmediğini oturup düşünmek istemiyorum insanların. kimse kimseyi sevmek zorunda değil.
tek çocuk olunca böyle oluyor galiba ailenin göz bebeği olunca herkesin göz bebeği sanıyorsun kendini.. ama hayat her zaman toz pembe değil.

sevgiyle,
Nina.