Latest Blog Post

Soundcheck

Sahneye çıkmadan önce yapılan o meşhur “soundcheck” var ya…
İnsanların duyduğu sadece birkaç tokatlanmış trampet, bir iki “check one,two” sanır. Gerçekte o an, müzisyenin kendini tarttığı en dürüst dakikalardır. Bugün de öyleydi.

Davul taburesine oturdum, bagetleri parmaklarımın arasında çevirdim. Salon yarı karanlıktı; ışıkçılar uğulduyor, kablolar zeminde yılan misali kıvrılıyordu. İlk vuruşu bekledim mekânın nefesini duyduğum o büyülü saniyeyi.

Trampete vurduğumda ses hafif geri döndü.
“Bir tık yükselt,” dedim. Tonmaister başıyla onayladı.
Sonra mikrofonu önüme indirdiler.
“Check.” Sesim hoparlörlerden dönüp yüzüme çarptı.

Tam o anda kapının kenarında bir hareket oldu.
Nisan.
Saçlarını toplamış, elinde kahve bardağı, yüzünde o sakinliği bozan hafif yaramaz gülümseme.
Onu gören birisi sadece güzel bir kadını görür.
Ben ise sahneye adım atarken nefesimi toplamayı öğreten bir müzisyenin gelişini duyuyorum.
Sahnelerin dilinden anlayan biri olduğunu, ritmi dinlerken bile omzunun hafifçe kıpırdamasından anlarsın.

“Nasıl gidiyor?” dedi.
“Mikrofon biraz kaprisli,” dedim. “Ben de azıcık.”
Güldü. Sonra trampetin kenarına parmak uçlarıyla dokundu hem müzisyence bir refleks, hem de bana “düzelecek” demenin bir yolu.
“Sen çalınca toparlar,” dedi.

Bagetleri tekrar kaldırdım. Bu sefer ses daha net geldi.
Belki mekan ayarlandı, belki de ben.

Nisan şimdi boş sahnenin ortasında dolaşıyordu. Adımlarının sesi bile nota gibi; gitarın tellerine dokunmasa bile müzikten geldiği belli olan bir ritim taşıyordu. Işık ona vurunca ortamın ısısı yükseldi. Göz göze geldiğimizde, yıllardır sahnede aradığım şeyi bulmuş gibi hissettim:
Kimin için çaldığını bilmek.

Tonmaister elini kaldırıp “tamamdır” işareti verdi.

Nisan yanıma geldi, kahvesini bana uzattı.
“Hazır mısın?” diye sordu.

Bagetleri dizlerime bıraktım.
“Sen buradayken,” dedim, “her ses doğru frekansta.”

You Never Need Nobody