Latest Blog Post

Kontrolsüz gitar..

Teyzenin o tuhaf sözleri beynimde yankılanıp duruyordu: "Deniz seni çağırıyor, ama martılarla konuşmadan bulamazsın!" Ne demekti bu? Deniz kenarına doğru yürürken zihnim geçmişin labirentlerinde kayboldu. Biten arkadaşlıklar. Tıpkı o kurumuş çiçekleri bahçeden sökerken hissettiğim gibi. Bazı bağlar zamanla soluyor, bazıları ani bir fırtınayla kopuyordu. İsimsiz bir arkadaş.. o da denize açılmış ve geri dönmemişti. Martılar. onun özgür ruhunu mu temsil ediyordu? Tabi bunlar temsiliydi. Bir ölen yoktu. En azında bedenen yaşıyorlardı.

Kordonboyuna vardığımda gün batımının kızıl tonları denizi bir alev denizi gibi yapmıştı. Martılar çığlık çığlığa uçuşuyor, sanki teyzenin sözlerini fısıldıyorlardı. Onlara doğru yürüdüm denizin iyotlu kokusu içimi burkuyordu. Konuşmadım onlarla sadece o tanıdık hüzünle denizi ve gökyüzünü seyrettim.



Otel odasında konser öncesi hazırlıklar sürerken içimde garip bir gerginlik vardı. Sao'nun o çılgın enerjisinden sonra İzmir'in bu melankolik atmosferi beni farklı bir ruh haline sokmuştu. Gitarımı elime aldım ve o an içimden geçen karmaşık duyguları notalara dökmeye başladım. Biten dostlukların acısı, denizin çağrısı, martıların gizemli fısıltıları... hepsi müziğime yansıyordu.

Sahneye çıktığımızda İzmir seyircisinin sıcaklığı beni biraz olsun kendime getirdi. Ama içimdeki o karanlık gölge hala oradaydı. İlk şarkının ilk akorlarından itibaren normalden farklı bir enerjiyle çalıyordum. Sanki içimde biriken tüm öfke, tüm hüzün notalar aracılığıyla dışarıya vuruluyordu.

Konser ilerledikçe performansım kontrolden çıkmaya başladı. Şarkıların sözlerini değiştiriyor, gitarımı normalde çalmadığım kadar sert kullanıyordum. Seyirciler bu yoğunluğa şaşkınlıkla karışık bir hayranlıkla karşılık veriyordu. Sanki onlar da benim içimdeki o fırtınayı hissediyorlardı.