Latest Blog Post

Dünya Gürültülü, Ben Sessizdeyim

Dün gece bana adını vermek istemediğim bir Edvin tarafından “çok ciddisin” dendi. Barbara Hanım zateeen sürekli duvarlardan, taşlardan bahsediyor. Halbuki ben artık hiçbir konuda ciddi kalamamakla birlikte hala önyargılara kurban gidiyorum. Tamam tamam, önyargının kitabını yazabilirim belki ama yine de bundan biraz şikayet etmeye hakkım olmalı.

Çünkü ben artık hiçbir şeyi uzun süre ciddiye alamıyorum, odaklanamıyorum da. Alsam bile, üzgünüm ama unutuyorum. B12 vücudumu tamamen terk etti; kan tahlilinde hatıra niyetine bile çıkmıyor. Drama yapmıyoruz tabii, bunu da hemen kişisel gelişim kategorisine alıyoruz. Sonuçta terapiden ucuz. Şimdi tekrar düşündüm de, üzgün değilmişim.

Bir tek Altan’ın eline koz vermemek için her gün onu arıyorum(aramayı unutmuyorum yazacaktım, yazmayı unutmuşum). Çünkü onu “beni ara” diye zorbalamam, TGH için belirli periyotlarda darlayıp asla söylediğini yapmamam, arkadaşlığımızın temelini oluşturuyor. Arkadaşlarımı kolay kolay kaybetmem; sadece bazen dünyanın sesini kısarım.

Geçenlerde mezardan eski dostum Panda çıktı mesela. Uzun zamandır bu kadar mutlu olmamıştım birini gördüğüme. Hemen hatırlayabildiğimiz kadarıyla eski anıları yad ettik. İnsan olayları unutuyor da duyguları unutmuyor; kalp her zaman beyne üstün geliyor. Bazıları mezardan çıkarken, bazıları da yaşarken mezara giriyor ne garip.

Mezardan çıkan sadece Panda değil tabii, birkaç eski tanıdık da var. “Neden küstük biz?” diye soruyorlar. Ben de “Bilmem, ama kesin haklıyımdır.” diyorum, sonra barışıyoruz.

Ortak hafıza kaybı, modern dostlukların temelidir çünkü.