Latest Blog Post

Günlük

Nasıl oldu da en güvendiğim insan, bir gün hiçbir makul sebep olmaksızın hayatımdan çıktı?
Sen benim arkamı kollayandın, yani ben öyle sandım.
Sırtımı yasladığım dağ, asıl niyetimi gören tek kişi, beni yanlış anlamayacak kadar beni çok iyi tanıyan dost… öyle sanmışım.
Meğer insan en çok inandığı yerden yaralanıyormuş.
Sen gidince bunu öğrendim.
Kırıldım. Sert kırıldım hem de.
Bu kadar güvenip dayanmanın karşılığının böyle bir sessizlik olması kolay sindirilecek bir şey değil.
Ama bilmeni isterdim, o sessizlik beni yıkmadı.
Sadece çoğu konuda uyandırdı. Artık kimseyi hayatımda “dayanak” yapmıyorum. Çünkü sırtımı yasladığım dağın aslında bir gölge olduğunu fark ettim. Gerçek olan tek şeyin ben olduğumu da.
Sensiz geçen bu iki yıl bana şu gerçeği öğretti:
Ben kendi başıma da ayakta durabiliyorum.
Hatta daha sağlam duruyorum.
Güven kırıldı mı geri gelmez, ben getirmeyeceğim.
Tüm bu dostluğu bozan ben değilim, toparlayan da ben olmayacağım