Latest Blog Post

Ömürlerce

Bir ömür yeter mi diye sormuştu,
bilmem, deneyeceğim...demiştim.

Dejavu.
İçimde yine bir heyecan, yine yola çıkıyorduk. Günlerdir yağan kasvet yüklü bulutlar, bugün güneşin bu gri şehri renklendirmesine izin vermiş gibiydi. Tüm enerjisini güneşten alan çiçekler misali, yüzümü o'na dönüp gülümsemeden duramıyordum.
Bazı zamanlar, içinizden birçok şeyi aynı anda yapmak gelir, işte öyle bir anda, uzanıp onu öptüm. Aldığım nefes, ciğerlerimi yakana kadar, bırakmamak için ayak direterek...Sessiz bir haykırıştı aslında, dudaklarımdan dudaklarına aktardığım özlemden ayrı. Belki isyan, belki yakarış, belki hiçbiri, belki de hepsinden biraz...
Zihnimizde dönen bunca tilkiye rağmen, iyi ki bedenlerimizin kendine ait bir hafızası var, diyorum kendi kendime. Bizden bağımsız, ihtiyaçlarımızı anlayıp harekete geçebilen..
Kulağımda nabzımın uğultusuyla, göz bebeklerinin karanlığında kendi yansımamı görebileceğim kadar geri çekildiğinde, dudaklarım kendiliğinden kıvrıldı.
"Aslında bundan emindim.." diye eklediğimde, ne söyleyeceğimi ben dile getirmeden biliyormuşçasına gözlerinin içi gülerek baktı.
Evinde hissetmek böyledir,
bilirsin, her köşesini, her olasılığını, neresinde rahat hissedeceğini..
Ve ben nihayet,
evime döndüm.