Latest Blog Post

Ben böyle İllet görmedim....

Günün yorgunluğu üzerimde, eve geldim.
Klasik rutin: üst baş değiş, ılık duş al, sonra kendini yatağa fırlat.
Dedim ki, “Bugün hiçbir şey düşünmeyeceğim, bir film açayım, beynimi sıfırlayayım.

”Mutfağa geçtim, güzel bir çay demledim. O sırada gözüm tezgâhta bir pakete ilişti çekirdek!Dedim, “Ya mısırla uğraşmayayım şimdi, bunu çitleyeyim.
”Plan basit: film, çay, birkaç çekirdek.Ama işte o birkaç çekirdek kısmı var ya... o kısım tarih oldu.Film başladı, ben de ilk çekirdeği çitledim.

Ses hoşuma gitti, o çıtır çıtır terapi gibi bir şey. Bir taneyi çitlerken fark etmeden diğerini alıyorum. Artık otomatiğe bağlamışım; elim “çit-çıtır” ritminde çalışıyor.Filmin başlarında konuyu takip ediyorum gibi ama bir yerden sonra her şey birbirine karıştı.

Karakter mi konuşuyor, yoksa ben mi çitliyorum belli değil.Ses o kadar yoğunlaştı ki alt yazıya geçtim; çünkü kendi çitleme sesimden replikleri duyamıyorum. Bir yandan “Aksiyon sahnesi mi geldi, yoksa ben mi tempoyu artırdım?” diye düşünüyorum.

Sonra fark ettim: filmin ortasında değilim, sonundayım.
Yani film bitti ama ben hâlâ çekirdek çitliyorum!Elimde poşet neredeyse bitmiş, tuzdan dudaklarım yanıyor, dilim kurumuş.Ağzımda sanki Sahra Çölü kurulmuş.

Ve o an kendi kendime sordum:“Ben bu filmi mi izledim, yoksa çekirdekle mi duygusal bağ kurdum?”Sonunda film bitti, çay soğudu, çekirdek de bitti.
Ama ben kazandım mı, kaybettim mi hâlâ emin değilim.
Tek bildiğim şey şu daha film açarken çekirdek değil,
maksimum mandalina alırım.En azından kabuğu sessiz!
-----------------------------